Αυστρία

Αφήσαμε την εκπληκτική λίμνη Lago di braies και κατευθυνόμαστε προς  Αυστρία. Με το που περνάμε τα σύνορα, σταματάμε δεξιά σε ενα βενζινάδικο για να προμηθευτούμε τη βινιέτα (vignette). Ως βινιέτα ορίζεται η προπληρωμένη κάρτα διοδίων, την οποία πρέπει να προμηθευτούν όλοι οι οδηγοί που θέλουν να επισκεφτούν κάποια από τις γείτονες χώρες, την Ελβετία, την Αυστρία ή τη Σλοβενία. Σε περίπτωση που σε πιάσουν χωρίς βινιέτα, είσαι υποχρεωμένος να την πληρώσεις με πρόστιμο 20 φορες πάνω από την αξία της. Το κόστος της ήταν 5,50€ και είχε ισχύ για 10 ημέρες. Αφού την προμηθευτήκαμε, χωρίς να την κολλήσουμε, κατευθυνθήκαμε προς το Lienz ελπίζοντας να βρούμε καποιο ξενοδοχείο για να περάσουμε το βράδυ.

Τελικά, μετά απο μια ευχάριστη ταλαιπωρία, άγχος για το αν θα μας φτάσει η βενζίνη και για το αν θα φτάσουμε ζωντανοί στο πανδοχείο, περάσαμε το βράδυ στην περιοχή Mörtschach απέναντι από ένα……. νεκροταφείο.! Η απόλυτη ησυχία.!! 😀 Μέχρι τις 6 το πρωί βέβαια όπου θα χτυπούσαν οι καμπάνες ασταμάτητα. Προσοχή λοιπόν, να μην κλείνετε κατάλυμα κοντά σε εκκλησίες.

Ξημέρωσε και ήρθε η ώρα να ανηφορήσουμε προς το Grossglockner. Περάσαμε το πανέμορφο Χαϊλίγκενμπλουτ ( Heiligenblut) και συνεχίζουμε την όμορφη διαδρομή μας. Η διαδρομή στον Grossglockner High Alpine Road στοιχίζει για έναν μοτοσυκλετιστή 26 ευρώ και παράλληλα σε προμηθεύουν και με το αντίστοιχο αυτοκόλλητο για τη συλλογή στη μηχανή σου.

Κινούμαστε προς την κορυφή Kaiser-Franz-Josef από όπου μπορεί κανείς να χαζέψει απέναντι το υψηλότερο βουνό της Αυστρίας, με ύψος 3.798 μέτρα. Διαθέτει ένα τεράστιο parking για τους επισκέπτες καθώς και το απαραίτητο κατάστημα σουβενίρ για όσους θέλουν να ξοδευτούν. Επίσης, υπάρχει πολυόροφο μουσείο με διάφορα θέματα, από το πως χτίστηκε ο δρόμος μέχρι συλλογές από αυτοκίνητα και μηχανές. Στο μαγαζί με τα σουβενίρ εκτός των άλλων υπάρχουν σπόροι από το λουλούδι εντελβάις.

Βάλαμε ένα ✔ ακόμα στον χάρτη και την οδηγική εμπειρία μας. Κατηφορίζουμε κ ανηφορίζουμε ξανά έχοντας στο πλάνο μας τώρα την Edelweißspitze. Ένας σύντομος δρόμος που οδηγεί στην υψηλότερη άποψη της High Alpine Road του Grossglockner και απολαμβάνεις την πανοραμική θέα πάνω από τριάντα κορυφές 3000 μέτρων. Φτάσαμε στο πάρκινγκ και αφήσαμε τη μηχανή δίπλα από μια άλλη μηχανή από Ελλάδα. Ωραίο συναίσθημα να συναντάς άτομα απο τη χώρα σου στο εξωτερικό 🙂 Ανεβήκαμε στην κορυφή ενός πυργίσκου χαζέψαμε τη θέα, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αναχωρήσαμε.

Αφού περάσαμε από την άλλη πλευρά του βουνού, ο δρόμος μας κατευθύνει προς το Zell am see. Το Zell am See είναι μια όμορφη πόλη με ιστορικά κτήρια και γραφική θέα με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την πανέμορφη λίμνη στις όχθες της οποίας είναι χτισμένο. Κάναμε μια μικρή βολτούλα στη λίμνη και κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς το κέντρο της πόλης. Καθώς περπατούσαμε, απορήσαμε με τους αρκετούς Άραβες που περιπλανιόταν στην περιοχή. Στη συνέχεια, ακούσαμε μια κοπέλα που δούλευε σε μια κρεπερί να μιλάει ελληνικά. Δεν κρατηθήκαμε και πήγαμε να της μιλήσουμε. Τί άλλο να ρωτήσει κανείς πέρα από το πού μπορεί να φάει κάτι καλό και οικονομικό;  Μας πρότεινε μια πιτσαρία αλλά τελικά…… δεν πήγαμε.! 😀 Προτιμήσαμε να καθίσουμε σε μια καφετέρια στην πλατεία της πόλης όπου και παράλληλα με τον καφέ θα τρώγαμε κ τις όσες λιχουδιές είχαμε μόλις πάρει από το σουπερμάρκετ ακριβώς απέναντι. Μέχρι να μας σερβίρουν τον καφέ μας, έκανα μια βόλτα να δω την πλατεία και ξαφνικά ακούγεται μια φωνή να λέει:  ”Παναθηναικός”. Όπως ήταν φυσικό γύρισα και ήταν άλλος ένας συμπατριώτης ο οποίος είδε την μπλούζα της αγαπημένης μου ομάδας που φορούσα και με φώναξε. Δούλευε εκεί ως οπωροπώλης και με ενημέρωσε ότι αυτό το μέρος είναι πλούσιο,ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Εξού και οι άραβες που είδαμε.

Και αφού ξεκουραστήκαμε λιγάκι, ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε. Αφήσαμε το Zell am See και κατευθυνόμαστε προς το Krimml. To Krimml είναι μια περιοχή που είναι γνωστή για τους καταρράκτες της. Κατα τη διάρκεια της διαδρομής μας, συναντήσαμε ένα γκρουπ απο μηχανές στις οποίες μετά από κάποια χιλιόμετρα συνειδητοποιήσαμε ότι επέβαιναν γυναίκες. 🙂 Respect! Με τα κορίτσια κάναμε μια απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων όπου αυτές πήρανε το δρόμο για Innsbruck και εμείς συνεχίσαμε για το Krimml.

Η απόσταση όλο και μικραίνει και διακρίνουμε από μακρυά τα νερά του καταρράκτη που πέφταν με ορμή. Φθάνουμε και παρκάρουμε τη μηχανή έξω από ένα εστιατόριο στην απέναντι πλευρά των μονοπατιών που θα μας οδηγούσαν στον καταρράκτη. Υπήρχαν παρκινγκ για τους επισκέπτες όμως ήταν με πληρωμή και συνεπώς ψάξαμε για την καλύτερη λύση. Τα μονοπάτια διαχωρίζονται σε αυτό που μπορεί να ακολουθήσει ένας πεζός και σε αυτό που μπορεί να πάρει ένας ποδηλάτης. Ένα μικρό μπέρδεμα θα μας κάνει να πιστέψουμε πως ακολουθήσαμε το λάθος μονοπάτι. Κι όμως, το λάθος αυτό θα μας βγει σε καλό. Σε αντίθεση με τα γκρουπ των επισκεπτών  που έβλεπαν τον καταρράκτη από μπροστά αλλά χωρίς καν να μπορούν να ακουμπήσουν τα νερά του, εμείς φτάσαμε δίπλα σε αυτόν και οι σταγόνες του μας έλουζαν καθώς το νερό χτυπούσε δυνατά στο έδαφος. Το δεύτερο θετικό που ανακαλύψαμε ήταν πως αν ακολουθούσαμε την εναλλακτική και κύρια διαδρομή, το κόστος για να σταθούμε απέναντί του ήταν 4 ευρώ. Διπλά κερδισμένοι εν τέλει και ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού.

Αναχώρηση απο τους εντυπωσιακούς καταρράκτες  και κατευθυνόμαστε  προς το Brixen όπου θα περάσουμε το βράδυ μας. Μερικά μέτρα απο την είσοδο του χωριού βρίσκουμε το κατάλυμα όπου θα μείνουμε. Είδατε την εκκλησία στο βάθος? Ε, το κατάλυμα ήταν ακριβώς απέναντι 😳 Οπότε αμέσως κατάλαβα οτι το πρωί θα με ξυπνήσουν για ακόμα μια φορά οι καμπάνες οι οποίες χτυπάνε για πάνω απο 5 λεπτα…

Ο οικοδεσπότης ήταν πολύ φιλικός απέναντι μας. Προθυμοποιήθηκε να μας δώσει ενα δικό του χώρο όπου έβαζε το αυτοκίνητό του ώστε να βάλουμε τη μηχανή γιατί υπήρχε πιθανότητα βροχής. Αφού τακτοποιήσαμε το check in και τα πράγματά μας, βλέπουμε εξω απο το παράθυρο να περνάει μια παρέλαση με… αγελάδες 😆

Και αφού δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε είπαμε να βγουμε μια βολτίτσα να δούμε την περιοχή. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο αλλά ούτε ήταν και τόσο χάλια. Πώς να είναι χάλια άλλωστε με τόσο πράσινο και τα τόσο όμορφα διακοσμημένα σπίτια;! Ο κόσμος που τριγυρνούσε ήταν ελάχιστος. Είδαμε μια καφετέρια με 3-4 παρέες και καθίσαμε να πιούμε μια μπυρίτσα και να επεξεργαστούμε το πλάνο της επόμενης ημέρας.

Πρωινό ξύπνημα και πάμε προς το Kirchberg για να απολαύσουμε το φεστιβάλ αερόστατων που διοργανώνεται κάθε χρόνο και παίρνουν μέρος διάφορες χώρες. Ο καιρός όμως είχε άλλα σχέδια, για αυτούς που θα πετούσαν και κατ’επέκταση και για εμάς. Πήγαμε στο σημέιο και ενημερωθήκαμε πως λόγω του αέρα, η έναρξη ακυρώνεται. Το πότε θα ξεκινούσε…. άγνωστο. Κρίμα.! Σκεφτήκαμε να πάμε σε ένα διπλάνο χωριό, εν ενόματι Κιτζμπούχελ ( kitzbuehel) για καφεδάκι και ίσως στην επιστροφή να είχε κοπάσει η “θύελλα” και να χαζεύαμε τα πολύχρωμα, μεγάλα μπαλόνια στον αυστριακό ουρανό.

Εκτός όμως απο τα αερόστατα που θα πετούσαν στο Κίρχμπεργκ, θα διεξαγόταν και ένα άλλο φεστιβάλ που είναι γνωστό ως almatrieb και παρελαύνουν αγελάδες. Αφού χάσαμε τα αερόστατα ας μην χάσουμε και αυτό. Πίνουμε το καφεδάκι και ξανά πίσω στο Κίρχμπεργκ. Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος στην περιοχή οπότε παρκάρουμε τη μηχανή και πηγαίνουμε στο πανηγυράκι ωστε να δούμε και τις αγελάδες που θα περνούσαν. Δεν περιμέναμε πολυ και σε 10 λεπτά περνούσε το δεύτερο γκρούπ με τις αγελάδες 🙂

Και αφού είδαμε την παρέλαση, αποχωρήσαμε και πήραμε τον δρόμο για το Innsbruck. Στο δρόμο συναντήσαμε κίνηση με τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν σημειωτών. Επειδή δεν μπορώ να κάθομαι πίσω απο τα αυτοκίνητα αποφασίζω σαν κλασικός Ελληνάρας να τα προσπεράσω όλα. Μετα το τελευταίο αυτοκίνητο ήταν ενα φορτηγό το οποίο ήταν μαζί με ενα γκρουπ αγελάδων που περνούσαν από το σημείο.

Σιγά μην περίμενα πίσω και απο το φορτηγό 🙂 Προσπερνάω το φορτηγό, ένα τρακτέρ και μένω πίσω απο τις αγελάδες όπου δεν μπορούσα να τις προσπεράσω γιατι είχανε πιάσει όλο το δρόμο. Ο κόσμος μας κοιτούσε απορημένος. Γιατί άραγε;; :/ Σταματάω δεξιά για λίγο και ένας οδηγός τρακτέρ κάτι μας είπε στα Γερμανικά, σίγουρα όχι καλό, και του κάνω ? . Με την πρωτη ευκαιρία τους προσπερνάμε όλους και φεύγουμε επιτέλους.

Δεν γινόταν να περνάμε από δίπλα και να μην πάρουμε τη στροφή για το περίφημο swarovski museum. Εισέρχεσαι στον χώρο και το μάτι σου πέφτει κατευθείαν στον καταπράσινο λόφο με σχήμα προσώπου, απ, όπου τρέχουν τα κρυστάλλινα νερά σχηματίζοντας μια λίμνη. Αυτός ο λοφίσκος αποτελεί και την είσοδο στον πολυτελή κόσμο των swarovski.

Tip: εάν δεν σε πάρουν χαμπάρι, σαν είσοδο μπορείς να χρησιμοποιήσεις και την έξοδο που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά. Θα σου ζητήσουν εισητήριο στο ταμείο σε περίπτωση που αγοράσεις κάτι, αλλά αν κάνεις λίγο τον ανήξερο ούτε γάτα ούτε ζημιά. 😉

Όσοι είναι λάτρεις των έργων τέχνης και θέλουν να περιπλανηθούν στην αυλή για να τα θαυμάσουν, λίγο δύσκολο να αποφύγουν το εισητήριο. Ώρα να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο και να επιστρέψουμε στον πραγματικό.

Αυτός είναι ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας. Η πρωτεύουσα του κρατιδίου του Τυρόλου και διεθνώς διάσημο κέντρο του χειμερινού αθλητισμού. Η εποχή που βρισκόμαστε στο Innsbruck δεν είναι κ τόσο χειμερινή, ωστόσο, το άθλημά μας το πετύχαμε κι εμείς.

Μας δημιούργησε μια μικρή καθυστέρηση καθώς είχαν κλείσει οι δρόμοι και προφανώς και το google maps δεν ήταν ενήμερο. Περιπλανηθήκαμε στην παλιά πόλη με τα πολύχρωμα και καλοδιατηρημένα κτήρια και στο βάθος τη χρυσή στέγη, χτισμένη από τις αρχές του 15ου αι. Ο τότε αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός Α’, τη χρησιμοποιούσε ως θεωρείο για την παρακολούθηση εκδηλώσεων στην πλατεία κ το μέρος από όπου θα μπορούσε να απευθυνθεί στον λαό. Βγαίνοντας από τα στενά της παλιάς πόλης, αντικρύζεις τον ποταμό Ινν που διασχίζει την πόλη. Κατά μήκος αυτού απλώνονται πολύχρωμα σπιτάκια και από πίσω τα βουνά δημιουργούν ένα απίστευτο σκηνικό.

Επιστρέφουμε κ πάλι Αυστρία, μέσα από μία βαρετή διαδρομή στους αυτοκινητόδρομους του Μονάχου, με τις αμέτρητες νταλίκες και τη θερμοκρασία στο χαμηλότερο επίπεδο που πετύχαμε γενικά σε όλο το ταξίδι. Να ήταν να μην ήταν 6 ° C;; Τα σύννεφα μαύριζαν τον καταγάλανο πέρα από αυτά ουρανό και οι στάλες δεν σταματούσαν να πέφτουν.

Προορισμός μας ήταν το Hallstatt και η ανάγκη για μια στάση νωρίτερα ήταν επιτακτική. Η μηχανή σβήνει λοιπόν στην Wolfgangsee και εμείς κουρνιάζουμε σε ένα καφέ πέρα για πέρα παραμυθένιο. Και κυρίως ζεστοοοοοό. 🙂 Ο λόγος για το Cafe Nannerl. Αν σας βγάλει ο δρόμος προς τα εκεί, κάντε μια στάση και θα μας θυμηθείτε.

Περνάει η ώρα κ φεύγουμε για Hallstatt. Αυτό κι αν είναι παραμυθένιο.!!

Αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου πολιτιστικού τοπίου, το οποίο έχει κυρηχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1997. Λίγα σπιτάκια απλώνονται γραφικά δίπλα στην ομώνυμη λίμνη, και η ευαγγελική εκκλησία και το καμπαναριό στην κεντρική πλατεία δίνουν μια ιδιαίτερη χάρη σε αυτόν τον τόπο και τον κάνουν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.

Εάν γυρίσεις τη ματιά σου και αντί για τη λίμνη κοιτάξεις πίσω, θα δεις ένα τελεφερίκ το οποίο σε ανεβάζει ψηλά στον “κόσμο του αλατιού”. Η περιοχή θεωρείται πως ήταν πλούσια λόγω του ορυχείου αλατιού που διαθέτει και τις μεγάλες ποσότητες που εξορύσσονταν από αυτό. Ένα κλικ -> Salzwelten  θα σε βοηθήσει να μάθεις περισσότερα.!

Διπλό check στο Hallstaat (παρασυρόμενοι από το διπλό ουράνιο τόξο) και κατευθυνόμαστε προς Velden am Wörthersee όπου και θα περάσουμε τη νύχτα.

Η διαδρομή μας έχει απ’ όλα.! Βουναλάκι, δασάκι, βροχούλα, παρακαμψούλες, χιονάκι (ω ναιαιαι) ΚΑΙ διοδιάκιααααα… Μα πώς στο καλό της διέφυγε?? Άκυρη η αποφυγή διοδίων και 11,50 ευρώ έκαναν φτερά για να περάσουμε ένα από τα τούνελ της Tauern Autobahn. Εκεί, η βινιέτα δεν γίνεται αποδεκτή. Θέλοντας να αποφύγουμε τυχόν επόμενα διόδια, ξαναβάζουμε τη διαδρομή με αποφυγή αυτή τη φορά. Ε κάπου εδώ μας τυχαίνουν και οι απανωτές παρακαμψούλες, που όπως ήταν φυσικό το Google maps δεν ήταν ενήμερο και η σύγχυση επικρατεί. Ο λόγος; Σε λίγη ώρα θα βράδιαζε κ εμείς θα βρισκόμασταν χαμένοι στα βουνά και στα λαγκάδια. Η λύση μία.! Οπισθοχωρούμε και πάμε πίσω από όπου ήρθαμε, βγαίνοντας και πάλι στον κεντρικό δρόμο. Ευτυχώς δεν πετύχαμε άλλα διόδια και φτάνουμε στο σπιτικό μας για σήμερα.

Η λίμνη Wörthersee είναι ένα από τα πιο διάσημα θέρετρα διακοπών της χώρας. Μάλλον αυτό δικαιολογεί το πόσο ακριβά μας βγήκε η συγκεκριμένη νύχτα σε σχέση με τις υπόλοιπες :/ . Εάν βρεθείτε εκεί πεινασμένοι, η Pizzeria San Marco μπορεί να σας χορτάσει και να το απολαύσετε. Πίτσα και κεμπάπ για εμάς και το βράδυ κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια. Βαρυστομαχιασμένα.!! :DΣε αυτό το σημείο θέλω να προσθέσω πως αρκετές από τις λίμνες που επισκεπτήκαμε, όπως και η συγκεκριμένη, διέθεταν καζίνο. Και δεν χρειάζεται να ρωτήσετε αν μπήκαμε.! Of course NOT.!! Αλλιώς θα ήμασταν ακόμη εκεί ψάχνοντας μέσο επιστροφής :D.

Πέρασε μια ‘βδομάδα και αφού πήραμε το πρωινό μας, φορτώνουμε για Σλοβενία, με μια ολιγόλεπτη στάση στο Villach. Μια πόλη της Αυστρίας, στις όχθες του ποταμού Ντράου και σχεδόν μισή ώρα από τα σύνορα με την Σλοβενία. Τα οποία σύνορα περνάμε μέσα από άλλο ένα τούνελ (Karawankentunnel) με κόστος 7,00 ευρώ 🙁 .