Ιταλία – Δολομίτες

Ρίχνεις μια ματιά στα site, παίζεις και κανένα παιχνίδι με το “δωρεάν” ίντερνετ ((5ευρώ/κάρτα/άτομο)(εκτός κ αν κάνεις hotspot)) και περνάει η ώρα. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχει κάποια καθυστέρηση για την άφιξη και λες: “Μάλλον δεν με θέλει καθόλου!”
Συμπέρασμα; Τροποποιείς το πλάνο και πας κατευθείαν στο ξενοδοχείο αφήνοντας τις ενδιάμεσες στάσεις για την επόμενη φορά.

Μετα απο 17 ώρες μέσα στο καράβι είδαμε επιτέλους στεριά. Ενα απίστευτο συναίσθημα, που όσο πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά στο λιμάνι, γινόταν και πιο έντονο. Κάτι που δεν είχαμε ξαναζήσει. Είναι το συναίσθημα που μόνο με τη μοτοσυκλέτα μπορείς να το ζήσεις. Η αρχή μιας περιπέτειας.

Ξεκινάμε λοιπόν…

Με το που ξεκινάμε και κάνουμε τα πρώτα 50 μέτρα,ο συνεπιβάτης μου ανακαλύπτει πως καθώς έβγαζε το κινητό από τη τσέπη, της έπεσε η κάρτα της τράπεζας. Πανικόβλητη αρχίζει να με σκουντάει κ να μου φωνάζει: Σταμάτα.! Σταμάτα.! Σταμάτα.!! Μες την απορία εγώ να ρωτάω τί συμβαίνει;;; Ε κ αυτή τα ίδιαααα…. Σταμάτα.! Σταμάτα.! Σταμάτα.!! Με ενημερώνει… και κάνουμε αναστροφή ελπίζοντας πως θα την βρούμε. Και σε περίπτωση που την βρούμε να την έχουν πατήσει όσο το δυνατόν λιγότερες νταλίκες. Τελικά την βρήκαμε σώα.

Δεν πτοούμαστε από το ατυχές συμβάν και συνεχίζουμε την πορεία μας για το Ρίμινι όπου θα κάνουμε την πρώτη μας διανυκτέρευση. Το πρόγραμμά μας είχε βγει με αποφυγή διοδίων για να γλυτώσουμε κάποια χρήματα και να τα φάμε αλλού. Δεδομένης της καθυστέρησης όμως , τα πρώτα 90 χλμ σε ιταλικό έδαφος τα κάναμε στην autostrada και τα καλοπληρώσαμε 7ευρώ. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.!! Την Ιταλία μπορείς να τη διασχίσεις χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ευρώ. Αλλά υπολόγισε ότι την ίδια τακτική ακολουθούν και πολλοί ιταλοί καθώς και νταλικέριδες. Άρα απαιτεί επιπλέον διαθέσιμο χρόνο. Αν έχεις μηχανή είσαι οκ γιατί όλο και κάπου χώνεσαι και προσπερνάς. Με αμάξι τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι δρόμοι, αν και όχι αυτοκινητόδρομοι, είναι καλοί. Τα όρια ταχύτητας περιορίζουν αρκετά τον πρωτάρη που θα επιλέξει αυτόν τον δρόμο αλλά αν λάβουμε υπόψη και τις ταχύτητες που ανέπτυσσαν οι ιταλοί , υποθέτουμε οτι ισχύει ότι και στην Ελλάδα. Δηλαδή, τρέχεις αρκεί να μην πετύχεις σε μπλόκο. Είδαμε 2-3 κάπου στην άκρη αλλά ήταν ήδη απασχολημένα. Ας αφήσουμε τα του δρόμου κι ας πιάσουμε τα μέρη.

Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας το οποίο  κλείστηκε λίγο έξω από το Ρίμινι, στα 32ευρώ, με πρωινό και πάρκινγκ. Εξυπηρετικό προσωπικό, άνετο δωμάτιο, πλούσιο πρωινό και γενικά μείναμε πλήρως ικανοποιημένοι.

Αφήσαμε τα πράγματα, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε μια βόλτα πιο κεντρικά. Το μεταφορικό μέσο ήταν απαραίτητο μιας και το ξενοδοχείο απείχε μερικά χλμ. Φτάσαμε στο δημοτικό πάρκο Federico Fellini, παρκάραμε τη μηχανή και ξεκινήσαμε τη βόλτα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή παραξενευτήκαμε από το σκηνικό. Δέντρα εκατέρωθεν φωτισμένα, δημιουργούσαν ένα μονοπάτι φωτισμένο σαν να ήταν Χριστούγεννα, παρόλο που είχαμε μόλις Σεπτέμβρη. Μαγαζιά παντού και κόσμος πολύς. Η ώρα ήταν περασμένη αλλά εμπορικά μαγαζιά παρέμεναν ανοιχτά.

Μετά από αυτή τη μικρή βολτούλα ήρθε η ώρα για ξεκούραση. Πίσω στο ξενοδοχείο κ ώρα να κλείσουμε αυτά τα μισοκλεισμένα ήδη μάτια από την κούραση. Το πρωί ξύπνημα κατα τις 8 και βούρ για το πρωινό μιας και μας είχε κόψει λίγο η πείνα η αλήθεια είναι. Θα το παρατηρήσετε άλλωστε 🙂

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε το όμορφο Ρίμινι και να κατευθυνθούμε προς Βενετία, κάνοντας κάποιες ενδιάμεσες ενδιαφέρουσες στάσεις. Ο καιρός ιδανικός για να απολαύσουμε τη διαδρομή μας και θα κατευθυνθούμε προς το Misano και την πίστα MotoGP Marco Simoncelli. Τα χιλιόμετρα κάτι παραπάνω από 25. Κάτι παρακάτω από 30 για να καταλάβετε. Αρκετή κίνηση στον δρόμο γιατί επιλέξαμε να μην πάμε περιφερειακά αλλά να περάσουμε να δούμε κάποια αξιοθέατα όπως η γέφυρα “Ponte di Tiberio” και η αψίδα “Arch of Augustus”. Φτάσαμε Misano circuit.!

Μικρή στάση για τις καθιερομένες φωτογραφίες μόνο από το εξωτερικό μέρος λόγω της απαγόρευσης εισόδου. Ας είναιαιαι…. 1ος στόχος check √. Το gps τώρα μας κατευθύνει προς Tavullia.Την πόλη του 9 φορές παγκόσμιου πρωταθλητή MotoGp. Ποιος δεν ξέρει αυτό το υπέροχο μέρος; Καλά.. καλά.. μην αγχώνεστε.! Θα το μάθετε. Όπως το έμαθα κ εγώ που είμαι κολλημένος με τον Valentino. Όχι τον άγιο.! Τον Rossi 😉

Αυτή είναι η πατρίδα του 9 φορές πρωταθλητή moto gp. Φτάνοντας στην Tavullia εντυπωσιαστήκαμε από τον στολισμό της πόλης. Από την αρχή έως το τέλος της, στολισμένη με σημαίες του Valentino Rossi.

Μπήκαμε στο Official Store του Rosi, όπως και στο Official Fan Club. Πληροφοριακά, για να γίνεις μέλος στο fan club του Rossi το κόστος είναι 40 ευρώ και σου δίνουν: 1) μια  κάρτα με έκπτωση 10 εως 20% σε κάποια προιόντα πχ καπέλα,μπλουζάκια κτλ, 2) ένα t-shirt και ένα καπελάκι.

Στα 3 χιλιόμετρα από την Tavullia βρίσκεται η προσωπική του πίστα, διαμορφωμένη καταλλήλως για τις προπονήσεις του, γνωστή και ως ”Ράντζο” Ranch. Είπαμε να πάμε να δούμε μήπως έκανε προπόνηση αλλά δυστυχώς ο ”Γιατρός” έλειπε.

Αφήνουμε την Tavullia και συνεχίζουμε προς Σαν Μαρίνο καλπάζοντας ανάμεσα από χωράφια. Φτάνουμε; Κάτι διακρίνεται στον ορίζοντα, αλλά όοοοοχι. Εμφανίζεται όμως η πινακίδα “Serenissima Republica di San Marino” (Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου).

Φτάσαμε στο όμορφο camping και ο φύλακας στην είσοδο θα μας εξηγήσει την διαδικασία για το check in, που πρέπει να παρκάρουμε τη μηχανή κτλ.

Check in λοιπόν, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο και ώρα για βολτούλα. Πού; Στην πανέμορφη Βενετία. Όμως λίγο πριν ξεκινήσουμε κάτι έμελε να μας χαλάσει, ευτυχώς για λίγο, την ψυχολογία. Πρίν φτάσουμε στο Camping είχαμε σταματήσει για καύσιμα σε ενα βενζινάδικο το οποίο είχε ενα μηχάνημα οπου έβαζες την χρεωστική σου ή την πιστωτική σου κάρτα και στη συνέχεια έβαζες μόνος σου βενζίνη.  Έκανα την διαδικασία, έβαλα βενζίνη και πήρα την απόδειξη όπου έλεγε περίπου στα 25 ευρώ. Ωραία μέχρι εδώ. Όταν λοιπόν ήμασταν στο camping και ημασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε προς τη Βενετία, διαπίστωσα οτι εκτός από τη συναλλαγή των 25 ευρώ που είχα κάνει μου είχε χρεώσει και ένα ποσό γύρω στα 110 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Οπότε τί κάνουμε; Ξανά στη μηχανή, νεύρα στο τέρμα και γυρνάμε λίγα χιλιόμετρα πίσω στο Βενζινάδικο. Βρίσκουμε τον υπεύθυνο και προσπαθούμε να συνεννοηθούμε γιατί δεν ήξερε αγγλικά. Λίγο το google translate λίγο η παντομίμα, τελικά μας έδωσε να καταλάβουμε ότι επειδή το μηχάνημα δεν γνώριζει πόσα χρήματα καύσιμα θα βάλουμε, κάνει μια χρέωση στα 110 ευρώ περίπου τα οποία στα επιστρέφει σε 2 μέρες περίπου κάτι που όντως έγινε.. Εκεί κάπου ηρεμήσαμε, ήρθαμε στα φυσιολογικά μας και κατευθυνθήκαμε επιτέλους προς τη Βενετία αν και είχε αρχίσει να σουρουπώνει.

Παρκάραμε λίγο πρίν την έισοδο της πόλης,όπου υπήρχε και στρατός, και ετοιμαστήκαμε για περπάτημα και φωτογραφίες 🙂

Επισκεφτήκαμε τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου (Basilica di San Marco). Eίναι η πιο διάσημη από τις εκκλησίες της πόλης. Εκεί φυλάσσεται από τον 9ο αιώνα μέχρι και σήμερα το λείψανο του Ευαγγελιστή Μάρκου. Στο σημείο υπάρχουν ταβερνούλες όπου το βράδυ έχουν live μουσική. Στη συνέχεια τη Γέφυρα του Ριάλτο (Ponte di Rialto). Ένα από τα ωραιότερα σημεία της Βενετίας.Η επισκεψιμότητά  της την καθιστά μερικές φορές δύσκολο να τη διασχίσει κανείς, τα μαγαζιά που βρίσκονται σε αυτήν, προσθέτουν επιπλέον αίγλη. Αξίζει σίγουρα μία επίσκεψη καθώς προσφέρει μοναδική θέα στο grand canal και η λήψη φωτογραφίας εκεί είναι απαραίτητη. Και τέλος περάσαμε απο τη Γέφυρα των στεναγμών (Ponte dei Sospiri). Κτίστηκε τον 16ο αιώνα και από αυτό το διάδρομο – γέφυρα οδηγούνταν οι φυλακισμένοι στο θρυλικό δωμάτιο του ανακτόρου “θάλαμο των τριών ιεροεξεταστών του κράτους” όπου και διεξάγονταν «εν κρυπτώ» η δίκη. Κατά τη παράδοση το δράμα της μεταφοράς των φυλακισμένων προς τα μαρτύρια, χωρίς σχεδόν καμία ελπίδα επιστροφής «εν ζωή» μαρτυρούνταν από τους στεναγμούς και τα βογκητά που ακούγονταν από εκείνα τα παράθυρα – πολεμίστρες εξ ου και το όνομα της γέφυρας αυτής.

Μετά απο αρκετό περπάτημα και την επίσκεψη σε αυτη την πανέμορφη πόλη ήρθε η στιγμή να γυρίσουμε πίσω στο Camping για ξεκούραση. Επειδή όμως τη Βενετία την είδαμε μόνο βράδυ, είπαμε να δώσουμε ραντεβού στο τέλος του ταξιδιού εφόσον προλάβουμε. Τελικά τα καταφέραμε! Περισσότερες φωτογραφίες από τη δεύτερη επίσκεψη θα δείτε προς το τέλος του roadtrip. Επιστροφή στο camping για ύπνο και ξεκούραση έπειτα απο μια μεγάλη ημέρα.

Ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί με αρκετά καλή διάθεση, γνωρίζοντας πως από σήμερα θα αρχίσουμε να βλέπουμε πανέμορφα τοπία και να κάνουμε ωραίες διαδρομές.

Ο καιρός καταπληκτικός και απολαμβάνουμε τη διαδρομή συναντώντας συνέχεια μηχανόβιους με τους οποίους πηγαίναμε παρέα μέχρι τη στιγμή που ένας απο εμάς θα έστριβε σε κάποια παράκαμψη. Στη συνέχεια θα συναντούσαμε και άλλους μηχανόβιους, πότε μόνοι τους και πότε σε γκρουπάκια. Με το που αντιλαμβανόμασταν ο ένας τον άλλον, παρόλο που ήμασταν άγνωστοι, αμέσως γινόμασταν γνωστοί και συνεχίζαμε το δρόμο μας σαν να είχαμε κανονίσει από πριν κάποια βόλτα μεταξύ μας και στο τέλος όταν ερχόταν η ώρα ο καθένας να πάρει το δρόμο του χαιρετιόμασταν. Αυτή είναι μια απο τις ομορφιές του ταξιδιού με τη μοτοσυκλέτα που αν δεν την ζήσεις δεν μπορείς να την καταλάβεις.

Συνεχίζουμε την όμορφη διαδρομή κάνοντας την πρώτη μας στάση στη λίμνη Alleghe για ολιγόλεπτη ξεκούραση και φωτογραφίες. Το μέρος είναι απλά πανέμορφο! Ξεκουραστήκαμε, βγάλαμε τις  φωτογραφίες μας και ήρθε η ώρα να ανεβούμε στις  Άλπεις. Η διαδρομή μέχρι να βγούμε απο την Alleghe ήταν απλά υπέροχη. Για μερικά χιλιόμετρα οδηγούσαμε δίπλα απο την λίμνη, τα καταπράσινα δέντρα και μαζί με την αντανάκλαση της λίμνης δημιουργούσαν ένα σκηνικό φανταστικό.

Κατεύθυνση προς Δολομίτες και τα υπέροχα πάσα (Passo Pordoi, Sella, Gardena)  με τον καιρό σύμμαχο μας. Οι Δολομίτες έχουν χαρακτηριστεί ως το διαμάντι των Άλπεων. Έχουν πάρει το όνομά τους από τον Γάλλο μεταλλειολόγο, Deodat de Dolomieu, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε τη σύσταση των φημισμένων βράχων με τα εκπληκτικά κωνοειδή σχήματα και τα ανεπανάληπτα χρώματα. Η λέξη Passo σημαίνει το πέρασμα (Pass) απο την μια πλευρά του βουνού εως την άλλη.Η πρώτη μας στάση λοιπόν στο Passo Pordoi για να απολαύσουμετο πρωινό μας καφεδάκι στα 2239μ.

Αφήνουμε το passo pordoi και κατευθυνόμαστε προς το Πάσο Σέλλα και το Πάσο Γκαρντένα. Το Πάσο Σέλλα βρίσκετε  σε υψόμετρο 2240 και το Πάσο Γκαρντένα στα 2136 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.  Το σκηνικό που οδηγεί στο πέρασμα είναι εκπληκτικό. Σίγουρα το θεωρώ ως μία από τις καλύτερες γραφικές τοποθεσίες που έχουμε επισκεφτεί ποτέ.

Πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα στα βουνά και στο πράσινο τοπίο.

Δεν καθίσαμε αρκετή ώρα, παρα μόνο για τις φωτογραφίες διότι έπρεπε να μπούμε στην Αυστρία. Καθώς κατευθυνόμασταν προς τα σύνορα η συνεπιβάτης μου με ενημέρωσε απο την ενδοεπικοινωνία πως υπάρχει μια όμορφη λίμνη και θα ήταν καλό να την επισκεφτούμε. Στην αρχή θεώρησα πως θα ήταν απλά μια κλασική λιμνούλα αλλά τελικά ήταν κάτι πολύ πιο ωραίο απ’ ότι είχα φανταστεί. Παράκαμψη δεξιά, και κατεύθυνση προς την Λίμνη εν ονόματι Lago Di Braies (“Pragser Wildsee” στα Γερμανικά).

Μας εντυπωσίασε αρκετά η λίμνη, αλλά δεν μπορούσαμε να καθίσουμε για ώρα, αν και θα το θέλαμε, λόγω του ότι έπρεπε να μπούμε Αυστρία και να βρούμε κατάλυμα διότι δεν είχαμε κλέισει κάποιο εκεινη την ημέρα. Το σίγουρο είναι πως στο μέλλον θα την ξαναεπισκεφτούμε και μια διανυκτέρευση θα την κάνουμε εδώ. Παραθέτω μερικές ακόμα όμορφες φωτογραφίες

Buona sera και ξανά σε ιταλικά εδάφη για να γράψουμε επιτέλους κι αυτόν τον επίλογο. Στάση μετά από κάποια χλμ για τον ανεφοδιασμό μας με τα γνωστά κυκλικά ψωμάκια με μπιφτέκι, κοινώς burger. Ξεπιανόμαστε λιγάκι και όπως είχαμε αναφέρει η επόμενη στάση θα είναι και πάλι στη Βενετία, για να την θαυμάσουμε αυτή τη φορά στο φως της ημέρας. Καθ’ οδόν, κοιτώντας αριστερά και δεξιά, το μόνο που αντικρύζαμε ήταν ποικιλίες από σταφυλλάκια. Ολόκληρα χωράφια και κάπου στην άκρη αυτών, καρφωμένες στο χώμα, ξεπρόβαλαν πινακιδούλες – ταμπελίτσες που ενημέρωναν για την ονομασία του εκάστωτε αμπελιού.  Έτσι.! Λίγο για να μας ταξιδέψουν και να ξεχάσουμε πως αυτός ήταν ο δρόμος της επιστροφής.

Κατάλυμα στην Pinarella για απόψε, η οποία θα είναι και η τελευταία περιοχή που θα μας φιλοξενήσει για ύπνο. Είναι μέρος όχι και τόσο για διασκέδαση, αλλά για να περάσεις ήρεμα τις καλοκαιρινές σου διακοπές και να απολαύσεις τα μπάνια σου.

Κάπου εκεί, η ένδειξη της βενζίνης στη μηχανή είχε χτυπήσει κόκκινο. Ήταν σχετικά αργά και τα βενζινάδικα ήταν κλειστά (δίχως άτομο να σε εξυπηρετήσει και να σου λύσει τις όποιες απορίες). Στο πρώτο βενζινάδικο, ένα χαρτάκι μας ενημέρωνε για κάτι στα ιταλικά, το οποίο το google translate αδυνατούσε να μεταφράσει επ’ ακριβώς. Η βενζίνη όλο και τελείωνε… Στο δεύτερο βενζινάδικο, ένα μικρό, γωνιακό, παρακμιακό με 2 μάνικες το πολύ, η εταιρία μας ήταν άγνωστη (είχαμε γίνει πλέον γνώστες των ιταλικών βενζινοπωλητών) και το ότι έπρεπε πρώτα να εισάγουμε χρήματα για να ξεκινήσει να πέφτει η βενζίνη, κάπως μας ανυσηχούσε. Η βενζίνη βρε όλο και τελείωνεεεεε….. και έφτασε έως ΕΔΩ.! Δοκιμάσαμε και βάλαμε έστω ένα 5ευρω (μη τα χάσουμε κ όλα), για να έχουμε να κινηθούμε έως το πρωί όπου θα αναχωρούσαμε και στον δρόμο θα βρίσκαμε πολλά ακόμη, με υπάλληλο για τα δύσκολα και ακατανόητα. Εννοείται, πως τώρα που είχαμε κάυσιμο, είχαμε και χρόνο περιπλάνησης προς αναζήτηση φαγητού.

Και κάπου εδώ είμαστε στην Cervia.!

Και με ‘κείνα κ με τ’ άλλα ήρθε η ‘μέρα μας.! Ημέρα αναχώρησης από Ιταλικό έδαφος και επιστροφή στα δικά μας. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε κλασικά η χωρίς διόδια αλλα μετ’ εμποδίων λόγω αυξημένης κίνησης σε κατοικημένες περιοχές.

Όλα καλά και επιβιβαζόμαστε στο πλοίο. Κ όλα κυλούσαν ήσυχα μέχρι που….. κυκλώνας πλήττει την Ελλάδα και τρομοκρατημένο γκρουπάκι ηλικιωμένων δεν σταματάει να μιλάει κ να ρωτάει κ γενικώς να μας πρήζει τα αυτιά. Θα δέσει το καράβι; Πού θα δέσει; Πώς θα πάμε σπίτια μας; Να αλλάξουμε τα εισητήρια; Να ζητήσουμε τα λεφτά μας πίσω; ΘΑ ΠΝΙΓΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕ….. κ όλο να τσινώνουμε εμείς.!! Μερικά πλαγιάσματα του πλοίου δοκίμαζαν όλο και περισσότερο τις αντοχές μας κ την υπομονή μας προς τους συμπαθέστατους κατά τα άλλα συνταξιδιώτες.

Η ώρες παιρνούν και το πρωινό της 28ης Σεπτεμβρίου μας βρίσκει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Νηνεμία και κανένας λόγος ανησυχίας. Προς το παρόν.!! Μερικά χλμ με τη μηχανή και θα ξεκινήσουν σιγά σιγά τα μποφόρ να ταλαντεύουν τη μηχανή μας. Ήταν σχεδόν σίγουρη η πτώση. Σκέψεις για να σταματούσαμε σε κάποια εσοχή του δρόμου αλλά δύσκολα. Με το που θα χαμηλώναμε ταχύτητα, η δύναμη του ανέμου θα μας έκανε ένα με την άσφαλτο. Ακόμη χειρότερα τις στιγμές που περνούσαμε από γέφυρες και δεν υπήρχε “προστασία”. Εντελώς εκτεθημένοι.! Ο άνεμος μας πλάγιαζε δεξιά κ εμείς πλαγιάζαμε αριστερά μήπως και καταφέρουμε να ισορροπήσουμε. Τα καταφέραμε με απίστευτη δυσκολία και γυρίσαμε σώοι κ αβλαβείς αλλά τέρμα κουρασμένοι με όλη αυτή την ταλαιπωρία στον δρόμο.

Κ η προετοιμασία για το επόμενο μόλις ξεκινά 😉 Καλά χιλιόμετρα.!!