ΣΚΟΠΙΑ – ΣΕΡΒΙΑ

Χειμώνας 2018

Ναι, καλά διαβάσατε. Ήταν χειμώνας του 2018 όταν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τον επόμενο προορισμό για το καθιερωμένο road trip καλοκαιριού. Οι επιλογές πολλές. Θέλαμε κάτι πιο μακρινό αυτή τη φορά. Το αρχικό πλάνο λοιπόν, ήταν η Αγία Πετρούπολη στη χώρα της Ρωσίας. Δυστυχώς όμως για κάποιος λόγους δεν πραγματοποιήθηκε αυτό το ταξίδι, οπότε έπρεπε να βρω κάποιον άλλον προορισμό. Τον Μάιο του 2019 αποφάσισα λοιπόν για το ποιος θα είναι το επόμενος προορισμός. Και δεν ήταν άλλος απο την πανέμορφη πόλη της Κρακοβίας στην Πολωνία!

19 Αυγούστου 2019

05:30 το πρωί ήταν ή ώρα όπου θα χτυπούσε το ξυπνητήρι. Δεν χτύπησε ποτέ όμως… όχι γιατι δεν το ειχα ρυθμίσει σωστά, αλλά γιατι το είχα κλείσει μια ώρα νωρίτερα… ίσως και παραπάνω, δεν θυμάμαι.

Πρέπει να ήταν περίπου 4:00 που ξύπνησα και σκεφτόμουν αν ξέχασα κάτι… σκεφτόμουν την διαδρομή, το πόσες χώρες έχω να περάσω. Και αυτή τη φορά θα το έκανα μόνος μου. Εγώ και η μηχανή μου…

Η ώρα περνούσε, σηκώθηκα, ετοιμάστηκα, φόρτωσα τη μηχανή, έκανα ένα τελευταίο check μήπως ξέχασα κάτι και αφού βεβαιώθηκα πως όλα ήταν Ok ήρθε η μεγάλη στιγμή για την αναχώρηση. Αυτό το συναίσθημα… που ανεβαίνεις στη μηχανή, βάζεις μπρος και είναι σαν να σου λέει ” φύγαμε, για αλλη μια περιπέτεια” .  Αναχώρηση λοιπόν, ανεφοδιασμός στα Ιωάννινα και πρώτος προορισμός  θα είναι η Θεσσαλονίκη. Έπρεπε να γίνει το service της μηχανής  μιας και θα είχα αρκετά χιλιόμετρα μπροστά μου.

Άφιξη λοιπόν στην Θεσσαλονίκη και κατευθείαν για το Service. Αφήνω τη μηχανή και μέχρι να τελειώσουν πηγαίνω για καφεδάκι. Ανοίγω κινητό και στη συνέχεια τους χάρτες. Ξεκίνησα για πολλοστή φορά να υπολογίζω ώρες, χιλιόμετρα κτλ. Η μηχανή είναι έτοιμη, την παίρνω και πηγαίνω στο σπίτι οπου θα διανυκτερεύσω. Το απογευματάκι το πρόγραμμα είχε καφεδάκι-ποτάκι ώστε να φύγει λιγάκι το άγχος για την επόμενη ημέρα.

Η επόμενη μεγάλη μέρα έφτασε. Το ξυπνητήρι χτύπησε αυτή τη φορά και ηταν 6:00 το πρωί. Η μηχανή φορτωμένη απο το προηγούμενο βράδυ με περίμενε στο γκαράζ για να αναχωρήσουμε για το εξωτερικό μιας και αυτη τη μέρα θα αφήναμε την Ελλάδα για περίπου 10 ημέρες.

Ξεκινάμε λοιπόν για ανεφοδιασμό και με κατεύθυνση προς τα σύνορα Ελλάδας – Σκοπίων. Όπως θα παρατηρήσετε , είχα να διανύσω 640 χιλιόμετρα περίπου με 6 ωρες οδήγηση. Πιστεύω καλά είναι για πρώτη ημέρα. 🙂

Αφού πέρασα τα σύνορα, μπροστά μου είχα 170 χιλιόμετρα για τα σύνορα Σκοπίων – Σερβίας σε αυτοκινητόδρομο και 4-5 διόδια με περίπου 1 € για τις μηχανές. Σε μια ωρα και κάτι είχα περάσει τα Σκόπια και ήμουν στα σύνορα με τη Σερβία.

Είδα οτι έχει λιγάκι κίνηση αλλά το καλό με τη μηχανή ειναι οτι αυτό δεν μας απασχολεί οπότε απο τελευταίος βρέθηκα πρώτος σε χρόνο de te 🙂

Περνώντας και αυτα τα σύνορα είχα μπροστά μου περίπου 150 χιλιόμετρα μέχρι να κάνω την επόμενη στάση στο Nis. Ανεφοδιασμός στο πρώτο βενζινάδικο που συναντώ διότι το gps με ενημέρωνε πως το αμέσως επόμενο βενζινάδικο ήταν σε 130 χιλιόμετρα. Να πω την αλήθεια στην αρχή δεν το πίστεψα αλλά όπως διαπίστωσα στη συνέχεια δεν βγήκε λανθασμένο ?

20 χιλιόμετρα πριν φτάσω στο Nis και αφού πέρασα ενα σταθμό διοδίων έκανα μια 5λεπτη στάση για ένα τσιγάρο και είδα μια μηχανή με 2 άτομα τα οποία ήταν απο Θεσσαλονίκη και πήγαιναν στη Μπρατισλάβα να παρακολουθήσουν ενα ποδοσφαιρικό αγώνα του ΠΑΟΚ όπως μου είπανε. Αυτοί δεν είχανε σταματήσει για ξεκούραση αλλά επειδή είχανε μείνει απο καύσιμα όπως με ενημέρωσαν. Τελικά έκανα πολύ καλά και άκουσα το gps και έβαλα καύσιμα νωρίτερα γιατί μάλλον θα είχα και εγώ την ίδια τύχη με τα παιδιά

Μετά απο λίγη ξεκούραση ήρθε η ώρα να κατευθυνθώ προς την πόλη Nis

Η Νις είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας, μετά το Βελιγράδι και το Νόβι Σαντ και έχει πληθυσμό 187.000 περίπου κατοίκους.  Όμορφη πόλη μπορώ να πω αν και δεν κάθισα αρκετή ώρα, περίπου 1,30 ώρα αν θυμάμαι καλά, οπότε δεν είδα πολλά πράγματα. Εξάλλου είχα πάρα πολλά να δω στη συνέχεια του ταξιδιού.

Μπήκα στην πόλη και το gps με πήγε στο κεντρικό σημείο, νομίζω, της πόλης.  Άφησα τη μηχανή μου επάνω σε ένα πεζοδρόμιο , κλασικός Ελληνάρας, και κατευθύνθηκα προς τον πεζόδρομο της πόλης όπου υπήρχαν καταστήματα και κάποιες καφετέριες. Ρώτησα μια αστυνόμο αν επιτρέπεται να αφήσω την μηχανή εκεί και με ρώτησε αν θα αργήσω. Της απάντησα οτι θα καθίσω το πολύ κανενα εικοσάλεπτο, ξανά κλασικός ελληνάρας, και μου απάντησε Ok. Οπότε είχα ήσυχο το κεφάλι μου για λίγο και βουρ να πιω επιτέλους καφεεεεε 😀

Και ήρθε για ακόμα μία φορά η δύσκολη στιγμή να παραγγείλω καφε. Έρχεται η σερβιτόρα και χωρίς να εχω κοιτάξει τον κατάλογο της λεω  -”Ice coffee? ” Μου απαντάει -” Ok”. Μια χαρά συνεννοηθήκαμε λεω. Μου φέρνει ενα καφεδάκι που έμοιαζε με φραπεδάκι και είχε μια μπάλα παγωτό μέσα. Wow! Ήταν όντως πολύ ωραίος. Kαι εκεί που έπινα το καφεδάκι μου  ακούω απο πίσω μου να μιλάνε Ελληνικά. Εντάξει, δεν είναι πολυ μακριά το Nis απο την Ελλάδα οπότε είναι πολύ φυσιολογικό να συναντήσεις συμπατριώτη εκεί. Χαιρετάω τα παιδιά και μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι.

Ωχ! Πέρασε πανω απο μια ώρα. Θα την έχω φάει σίγουρα την κλήση, αν όχι για το παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο σίγουρα επειδή τους είπα οτι θα καθόμουν λιγότερο απο 1μιση ώρα. Φώναξα την κοπέλα να πληρώσω ( 1,50 € το καφεδάκι παρακαλώ), και έφυγα σφαίρα για τη μηχανή. Όλα οκ τελικά, ούτε κλήση ούτε πινακίδα να λέιπει 🙂 οπότε ανεβαίνω και συνεχίζω το δρόμο για το Βελιγράδι.

Τα εναπομείναντα χιλιόμετρα είναι κάτι παραπάνω απο 200, όλα σε αυτοκινητόδρομο.

Διέσχισα τα 200 και κάτι χιλιόμετρα απο το Nis και έφτασα στην όμορφη πόλη του Βελιγραδίου. Το ξενοδοχείο όπου έμεινα τα 2 βράδια  βρισκόταν 6 χιλιόμετρα περίπου απο το κέντρο της πόλη. Αυτή η απόσταση δεν με ενοχλεί όταν ταξιδεύω με τη μηχανή διότι σε 5 λεπτα βρίσκομαι στο κέντρο. Επίσης όπως είναι γνωστό, τα καταλήματα που βρίσκονται έξω απο την πόλη είναι αρκετά πιο οικονομικά σε σχέση με όσα βρίσκονται πιο κεντρικά, και αυτός είναι ενας τρόπος να εξοικονομήσεις χρήματα και να τα διαθέσεις σε κάτι άλλο.

Αφού έφτασα στο ξενοδοχείο, το οποίο ήταν αξιοπρεπέστατο, και τακτοποίησα τα πράγματα κάθισα να ξεκουραστώ καμια ωρίτσα και να κάνω ενα ντούζ. Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε φαγητό σε ενα εστιατόριο ακριβώς δίπλα απο το ξενοδοχείο και έπειτα ψάξιμο στο κινητό για να βρώ τα μέρη τα οποία θα πρέπει να επισκεφτώ.

Το πρόγραμμα για σήμερα ήταν μικρό λόγο του ταξιδιού και της κούρασης και  είχε ώς εξής :

• Επίσκεψη στο Ναό του Αγίου Σάββα
• Επίσκεψη στο ορθόδοξο Ναό του Αγίου Μάρκου
• Βόλτα στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο Κνεζ Μιχαήλοβα

Οπότε ανεβαίνω στη μηχανή και ξεκινάω

Κυβερνητικό Κτίριο

Στο κέντρο της πόλης είχε απίστευτη κίνηση. Ένα πράγμα που ξεκίνησα να διαπιστώνω ήταν πως οι οδηγοί ήταν πολύ απρόσεκτοι και αυτό το κατάλαβα πιο έντονα λίγο αργότερα.

Έκανα την επίσκεψη μου στο ναό του Αγίου Σάββα μια από τις μεγαλύτερες Ορθόδοξες εκκλησίες στον κόσμο.  Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και σημαντικό πρόσωπο της χώρας κατά τη μεσαιωνική εποχή.  Λόγω της θέσης του ο ναός του Αγίου Σάββα κυριαρχεί στον ορίζοντα του Βελιγραδίου και αποτελεί το πιο μνημειώδες κτίριο της πόλης.

Άφησα τον ναό και κατευθύνθηκα στο επόμενο μέρος όπου το οποίο είναι η εκκλησία του του Αγίου Μάρκου. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχει ο τάφος του Αγίου, ενώ ξεχωρίζει το αρχιτεκτονικό στυλ του Ναού. Ο ναός μέσα δεν έχει εικονογραφηθεί και υπάρχουν λίγες εικόνες. Και αυτή η εκκλησία όπως και ο Άγιος Σάββας είναι υπό ανακατασκευή.

Και αφού έκανα και αυτή την επίσκεψη ώρα να πάω προς τo πιο πολυσύχναστο μέρος του Βελιγραδίου, την πλατεία Knez Mihailova. Ξεκινάω λοιπόν…

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής και καθώς οδηγούσα με περίπου 20χλμ, αν θυμάμαι καλά, ένα αυτοκίνητο το οποίο βρισκόταν μπροστά μου και δεξιά αλλάζει κατεύθυνση απότομα (όπως κατάλαβα αργότερα, είδε μια κενή θέση πάρκινγκ στα αριστερά )και στρίβει αριστερά διασχίζοντας 2 λωρίδες και χωρίς με δεί φυσικά, και όπως ήταν αναμενόμενο … ΜΠΑΜ! Είναι η στιγμή που περνάνε 1000 σκέψεις απο το μυαλό σου σε κλάσματα δευτερολέπτων. Αφού τον ”στόλισα” κανονικότατα στα Ελληνικά βεβαιώθηκα πως ήμουν μια χαρά χωρίς να έχω χτυπήσει κάπου και ήρθε η ώρα να ελέγξω τη μηχανή. Το ευτυχές της υπόθεσης ήταν ότι με το που έστριψε αυτός αριστερά, έστριψα και εγώ και δεν έπεσα κατευθείαν επάνω του αλλά με βρήκε στα προστατευτικά κάγκελα της μηχανής. Οπότε ούτε η μηχανή έπαθε κάποια ζημιά. Αν και το δικό του το αυτοκίνητο όπως είδα έπαθε ζημιά στην πόρτα.

Αποφασίσαμε να το λήξουμε εκεί το θέμα χωρίς να μπλέξουμε με αστυνομίες κτλ. Ψυχολογία μηδέν! Ωραία πρώτη μέρα ταξιδιού. Ανέβηκα στη μηχανή και συνέχισα προς την πλατεία.

Αφού πάρκαρα τη μηχανή μπήκα στην πλατεία και ξεκίνησα τη βόλτα ψάχνοντας κάπου να καθίσω. Μπορώ να πω πως ο πεζόδρομος Knez Mihailova είναι απο τους πιο εντυπωσιακούς, γεμάτος εμπορικά καταστήματα, νεοκλασικά κτίρια, γκαλερί, παραδοσιακές ταβέρνες και πλανόδιους μουσικούς που τα δίνουν όλα σε ρυθμό βαλκανικό. Αξίζει η βόλτα στον κεντρικότατο πεζόδρομο, που καταλήγει στο παλιό οθωμανικό φρούριο Καλεμέγκνταν, το σύμβολο της Παλιάς Πόλης, κάτι το οποίο θα το επισκεφτώ την αυριανή ημέρα.

Μια ωραία καφετέρια με τράβηξε καθώς περνούσα και αφού περπάτησα όλο τον πεζόδρομο ξαναγύρισα ώστε να καθίσω για μια μπυρίτσα χαλαρώνοντας απο όλη την περιπέτεια της σημερινής ημέρας.

Ο κόσμος αρκετός. Καθώς περνούσε η ώρα ξεχνούσα το προηγούμενο συμβάν και ξεκίνησα να ψάχνω τα μέρη για την αυριανή ημέρα. Το σίγουρο ήταν ότι θα επισκεφτώ το πάρκο Kalemegdan.

Πέρασε κιόλας μιάμιση ωρίτσα και αφού ξεκίνησε να σουρουπώνει ήταν ώρα να κατευθυνθώ προς το ξενοδοχείο μιας και η κούραση της ημέρα είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα της σημάδια.

Η κίνηση στους δρόμους είχε σπάσει οπότε τι καλύτερο απο μια νυχτερινή βολτούλα με τη μηχανή στους δρόμους του Βελιγραδίου ? ?

Μετά απο μια μικρή βολτούλα έφτασα στο ξενοδοχείο και έπεσα στο κρεβάτι χωρίς να καταλάβω το πότε με πήρε ο ύπνος.

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και με βρήκε σαφώς πολύ πιο ξεκούραστο. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω απο το παράθυρο και να δώ αν η μηχανή ήταν εκεί που τη άφησα. Αφού διαπίστωσα πως όλα ηταν Ok κατευθύνθηκα προς το χώρο όπου θα έπαιρνα το πρωινό. Δεν μπορώ να πω οτι με ικανοποίησε πλήρως το θέμα του πρωινού αλλα ούτε και με απογοήτευσε.

Αυτό το άσπρο δεν είναι παγωτό. Στην αρχή έτσι νόμισα και εγώ αλλα ήταν κάτι σαν τυρί κρέμα και έμεινα με τη χαρά ?

Τέλος του πρωινού και ξανά πίσω στο δωμάτιο για να πάρω κράνος κτλ  και κατευθύνθηκα προς το υπέροχο Κάστρο του Βελιγραδίου. Το Kalemegdan.

Φτάνω στην είσοδο του κάστρου και ένας φύλακας με ενημερώνει πως απαγορεύεται η είσοδος στις μοτοσυκλέτες. ”Ε?” Μάλιστα. Το είδαμε και αυτό, να επιτρέπονται τα αυτοκίνητα και να απαγορεύονται οι μηχανές. Ίσως επειδή τα αυτοκίνητα τα χρέωναν 1 ευρώ αν θυμάμαι καλά για την είσοδο τους και σου λέει τη μηχανή πόσο να τη χρεώσω; Οπότε την άφησα σε ενα στενάκι απέναντι και συνέχισα με τα πόδια. Το πάρκο πριν φτάσω στο κάστρο ήταν αρκετά μεγάλο με τους κατοίκους της περιοχής και τους επισκέπτες να απολαμβάνουν τη βόλτα τους πεζοί ή με ποδήλατο.

Αφού διέσχισα το πάρκο έφτασα στην είσοδο του κάστρου.

Επίσης, μέσα στο πάρκο Καλεμέγκνταν, παρουσιάζει όλη τη στρατιωτική ιστορία της Γιουγκοσλαβίας, ενώ οι βόμβες και οι πύραυλοι ξυπνούν μνήμες από τους βομβαρδισμούς των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Ηταν Μάρτιος του 1999 όταν άρχισαν να βομβαρδίζουν από αέρος τη Γιουγκοσλαβία, ένας πόλεμος που διήρκεσε 78 ημέρες.

Συνεχίζοντας της εξερέυνηση είδα το μνημέιο του Victor ή αλλιώς το άγαλμα του νικήτή οπου είναι το σύμβολο του Βελιγραδίου.  Το μνημείο χτίστηκε το 1913-1928 για να τιμήσει την μνήμη της νίκης της Σερβίας πέρα από την οθωμανική και αυστροούγγρη αυτοκρατορία.

Στη συνέχεια είδα τους όμορφους κήπους του κάστρου και την υπέροχη θέα.

Άγαλμα του νικητή

Τάφος του Αλή Πασά

Μ’ αυτά και μ’ αυτά και αφού είδα το πανέμορφο κάστρο ήρθε η ώρα για την αγορά αναμνηστικών. Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης όπου είναι η Πλατεία Δημοκρατίας και να περάσω απο ένα πεζόδρομο που ονομάζεται Skadarlija.

H Skadarlija είναι ένας πανέμορφος πέτρινος πεζόδρομος, που συχνά αποκαλείται “Μονμάρτη” του Βελιγραδίου, καθώς εκεί συχνάζουν ομάδες μουσικών που παίζουν τοπική βαλκανική μουσική και καλλιτέχνες δρόμου, ενώ στην περιοχή στεγάζονται πολλές γκαλερί τέχνης και μαγαζιά με αντίκες και σουβενίρ. Το βράδυ ο πεζόδρομος που έχει έντονα καλλιτεχνικό χαρακτήρα σφύζει από ζωή, γεμάτος μπαράκια και ταβέρνες στις οποίες θα απολαύσετε παραδοσιακή μουσική και θα πιείτε ρακιά, απολαμβάνοντας τις πρώτες πολύχρωμες εικόνες της βαλκανικής πρωτεύουσας. Η Skadarlija που είναι ο πιο γνωστός τουριστικός δρόμος, διατηρεί ακόμα την αυθεντικότητα της.

Η κίνηση στους δρόμους αρκετή αλλά αυτό δεν με ενδιέφερε στην παρούσα φάση διότι είχα αφήσει τη μηχανή σε ένα στενάκι και η περιήγηση γινόταν περπατώντας.

Μετά το τέλος τη βόλτας και λίγο πριν νυχτώσει ήταν η ώρα για μια τελευταία επίσκεψη στην Knez Mihailova για μια τελευταία μπυρίτσα και έπειτα κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο για να ετοιμαστώ για την αυριανή ημέρα.

Το Κτίριο της Εθνοσυνέλευσης της Σερβίας είναι σημαντικό τοπόσημο της πόλης.

Ανδριάντας του Πρίγκιπα Μιχαίλο Γ΄ στην Πλατεία Δημοκρατίας

Πλατέια Δημοκρατείας

Μια όμορφη ημέρα τελείωσε και ήρθε η ώρα για να ετοιμαστώ για την επόμενη. Ξύπνημα κατά τις 7 λοιπόν, φόρτωμα της μηχανής και συνέχεια προς το επόμενο προορισμό μας όπου θα έιναι η πανέμορφη πόλη της Βουδαπέστης στην Ουγγαρία.

Αφήνοντας το Βελιγράδι

Κατεύθυνση προς Βουδαπέστη

Με το που φτάνω στα σύνορα Σερβίας – Ουγγαρίας γινόταν το αδιαχώρητο. 4 λωρίδες αυτοκινήτων και σε ουρά που ξεπερνούσε το 1,5 χιλιόμετρο. Πέρασα ανάμεσα απο όσα αυτοκίνητα μπορούσα αλλά σταμάτησα λίγο πιο κάτω. Όλο αυτο γινόταν διότι υπήρχε έλεγχος στις αποσκευές των αυτοκινήτων αλλά και των μηχανών. Καθυστέρησα περίπου 1 ώρα και κάτι ώσπου να φτάσω μπροστά. Κάποιος οδηγός με ενημέρωσε πως την χθεσινή ημέρα κάποιος φίλος του περίμενε 8 ώρες μέχρι να περάσει τα σύνορα. Όταν το άκουσα αυτό ξεκίνησα να χώνομαι ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να πάω όσο πιο μπροστά μπορούσα. Ένα ζευγάρι με μια Harley Davidson ερχόταν απο πίσω μου και με τον ήχο της εξάτμισης του τα αυτοκίνητα έκαναν λίγο άκρη ώστε να περάσουμε.

Ήρθε επιτέλους η σειρά μας για να περάσουμε τα σύνορα και με το που δώσαμε τα έγγραφα μας λένε να ανοίξουμε τις βαλίτσες. Εγω δεν καθυστέρησα να τις ανοίξω αλλά τα παιδιά με την harley έκαναν λίγη ώρα μας και είχα διαφορετικού τύπου βαλίτσες και ήθελε μια διαδικασία.

Μετά και απο αυτή τη μικρή ταλαιπωρία, χαιρετηθήκαμε με τα παιδιά τα οποία ήταν απο την Πολωνία, και συνέχισα το δρόμο για την Βουδαπέστη.