Αυτή η εκδρομή θα είναι ιδιαίτερη. Και αυτό διότι θα έρθουν κάποιοι καινούριοι φίλοι οι οποίοι δεν μας είχανε ακολουθήσει σε κάποια απο τις προηγούμενες βόλτες  που έχουμε κάνει.

Ο προορισμός μας θα είναι το πέρασμα Μπάρου στα Τζουμέρκα όπου είναι ο υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος στην Ελλάδα με υψόμετρο 1910 περίπου μέτρα.

Συνάντηση της παρέας και ώρα για αναχώρηση.

Η πρώτη μικρή στάση θα γίνει στο Γεφύρι πλάκας μιας και θα περιμένουμε έναν φίλο απο την Έδεσσα.

Το γεφύρι της Πλάκας είναι πέτρινο τοξωτό γεφύρι στον Άραχθο ποταμό. Βρίσκεται στους πρώην Δήμους Πραμάντων και Κατσανοχωρίων σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από τα Ιωάννινα και συνδέει τα Τζουμέρκα με τα Κατσανοχώρια και κατ’ επέκταση τα Ιωάννινα με την Άρτα.

Χτισμένο το 1866 και επανακατασκευασμένο το 2019, είναι μονότοξο, με άνοιγμα κάμαρας 40 μέτρα, ύψος 21 μέτρα και με άνοιγμα στην κορυφή 3,2 μέτρα. Θεωρείται το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη.

Κατέρρευσε τρείς φορές, το 1860, το 1863 και το 2015, την τελευταία φορά έπειτα από βροχόπτωση. Μετά την κατάρρευση του 2015 η ανακατασκευή του δρομολογήθηκε αμέσως μετά και το κυριότερο μέρος του έργου ολοκληρώθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2019.

Αφήνοντας το γεφύρι της πλάκας θα κατευθυνθούμε προς το χωριό Πράμαντα όπου θα συναντήσουμε ακόμα εναν φίλο ο οποίος είχε διανυκτερεύσει στο χωριό, και όλοι μαζι θα αναχωρήσουμε προς ενα εντυπωσιακό μοναστήρι.

Το πρώτο μέρος που θα επισκεφθούμε θα είναι η Μονή Κηπίνας.

Η μονη Κηπίνας, που λέγεται ότι ονομάσθηκε έτσι από τους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί της στη γύρω περιοχή.

Σε κείμενα αναφέρεται ότι ιδρύθηκε το 1212 από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο, αν και υπάρχει η άποψη ότι ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα από μοναχούς της γειτονικής Μονής Βύλιζας. Η μονή γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση κατά τον 18ο αιώνα και οι μοναχοί της διακρίθηκαν για το κοινωνικό τους έργο. Μάλιστα είναι γνωστό ότι το 1760 ο ηγούμενός της Καλλίνικος προσέφερε χρήματα για την κατασκευή γεφυριού.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, σύμφωνα με την παράδοση, στη μονή λειτουργούσε κρυφό σχολειό, ενώ η σπηλιά που βρίσκεται στον βράχο χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο από τους κατοίκους της περιοχής. Τον 19ο αιώνα η μονή εγκαταλείφθηκε και το 1931 έγινε μετόχι της μονής Τσούκας.

Η πρόσβαση στη μονή γίνεται από ένα μονοπάτι που είναι λαξευμένο στον βράχο και μια κρεμαστή ξύλινη γέφυρα, την οποία σήκωναν οι μοναχοί για να αποκόπτουν την πρόσβαση. Το καθολικό έχει ως στέγη τον φυσικό βράχο, που έχει λαξευτεί έτσι ώστε να σχηματίζει θόλο. Είναι μικρή μονόκλιτη βασιλική με νάρθηκα και στο εσωτερικό σώζονται τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα τέλη του 17ου ή στις αρχές του 18ου αιώνα. Το επιχρυσωμένο ξύλινο τέμπλο και οι εικόνες του Ιωάννη από την Σαγιάδα είναι έργα του 18ου αιώνα.

Από τον πρόναο του ναού ξεκινά η σπηλιά με τους σταλαγμίτες και σταλακτίτες, που φθάνει σε μήκος 240 μέτρων, αλλά δεν είναι επισκέψμη. Τα κελιά είναι πλήρως ανακαινισμένα, διαμορφωμένα με ξύλινες προεκτάσεις και δημιουργούν εξαιρετικό αρχιτεκτονικό συγκρότημα δύο επιπέδων, απόλυτα εναρμονισμένο με τον βράχο. Η μονή είναι ανδρική, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου αλλά εορτάζει την Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής.

Αφού επισκεφθήκαμε και αυτό το επιβλητικό μοναστήρι συνεχίσαμε την πορεία μας ώστε να πιούμε τον καφέ μας σε ένα πολύ όμορφο μέρος.

Οδηγώντας προς Καλαρρύτες στο αριστερό μας χέρι βρίσκουμε πινακίδα που μας οδηγεί προς το γεφύρι Κουιάσας

Ένα πανέμορφο γεφύρι στην κοιλάδα του Χρούσια ποταμού το οποίο η φύση φρόντισε να κρύψει σαν επτασφράγιστο μυστικό. Πρόσφατα έγινε ανάπλαση της εκεί περιοχής.  Το όνομα Κουιάσα σημαίνει σκιερό μέρος.

Περνάμε την σιδερένια γέφυρα πιάνω από τον καταρράκτη και φτάνουμε στον πέτρινο νερόμύλο, ενώ απέναντί του βρίσκεται ο δεύτερος και ψηλότερος καταρράκτης.

Ακολουθώντας το μονοπάτι πίσω από τον νερόμυλο, πλαι από το ποτάμι και περίπου 300 μέτρα πιο πάνω βρισκόμαστε σε ένα πολύ όμορφο τοπίο με το ποτάμι να σχηματίζει μια μαγευτική βάθρα/λίμνη, όπου μπορείς να βουτήξεις, εφόσον είσαι συνηθισμένος στα κρύα νερά.
Πάντως, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν νοείται επίσκεψη στα Τζουμέρκα και να μην περπατήσεις το μονοπάτι της Κουιασας, εκτός κι αν δεν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες.

Ώρα για λίγη ξεκούραση λοιπόν ενώ 2 απο τα παιδιά της παρέας δεν δίστασαν να βουτήξουν στα κρύα νερά.

Ξεκουραστήκαμε, γελάσαμε και ήρθε η ώρα της αναχώρησης.

Θα κατευθυνθούμε τώρα προς τον υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο της Ελλάδας.

Η ορεινή διάβαση του Μπάρου ήταν γνωστή εδώ και αιώνες στα καραβάνια των κυρατζήδων (αγωγιατών) που μετέφεραν ανθρώπους και εμπορεύματα στα δυσπρόσιτα χωριά, αλλά και στους τσελιγκάδες της Πίνδου που κάθε άνοιξη ανέβαζαν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά της Θεσσαλίας, ψηλά στα αλπικά λιβάδια για να βοσκήσουν ελεύθερα όλο το καλοκαίρι. Ο

Αυχένας του Μπάρου αποτελεί ένα από τα τρία περάσματα της Πίνδου και βρίσκεται στη Νότια πλευρά της οροσειράς. Ο δρόμος συνδέει την Ανθούσα και το Χαλίκι (Θεσσαλία) με τους Καλαρρύτες και το Ματσούκι (Ηπειρος), μια διαδρομή που κινείται σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, ξεπερνώντας σε μερικά σημεία τα 1.900 μέτρα.

Διασχίζοντας το πέρασμα μπορεί κανείς να διακρίνει τις κορυφές Περιστέρι (2.294 μέτρα) και Κακαρδίτσα (2.429 μέτρα). Το τοπίο στην Ηπειρώτικη πλευρά της Πίνδου είναι άγριο, πετρώδες και χωρίς βλάστηση αλλά με εντυπωσιακές χαράδρες….

Αφήνοντας το πέρασμα του Μπάρου και αφού αποχαιρετήσαμε τους 2 φίλους απο την Έδεσσα, μιας και θα έπαιρναν ενα διαφορετικό δρόμο επιστροφής, θα κατευθυνθούμε προς το Ανήλιο μέσα απο μια αρκετά όμορφη διαδρομή για να τσιμπήσουμε κάτι μιας και είχε μεσημεριάσει για τα καλα.

Μετά απο ενα αρκετά πλούσιο γεύμα κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί προς τα Ιωάννινα όπου θα αποχαιρετίσουμε και τα υπόλοιπα άτομα αυτής της όμορφης παρέας

Μια φανταστική εκδρομή έφτασε στο τέλος της.

11 μηχανές, 13 άτομα και όλοι τους άψογοι. Και οδηγικά αλλά και με το χαρακτήρα τους όπου είχε σαν αποτέλεσμα αυτή η βόλτα να είναι απο αυτές που μένουν για πολλά χρόνια χαραγμένες στο μυαλό μας.

Μπορείτε να δείτε και το βίντεο της εκδρομής στο YouTube. Αν σας αρέσει το βίντεο, αφήστε μας ένα σχόλιο και κάντε αν θέλετε μια εγγραφή στο κανάλι μας.